وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

ارزش حضور قلب در نماز

سؤالی که ذهن بسیاری از نمازگزاران را مشغول کرده این است که چگونه می­توان نمازی با حضور قلب اقامه کرد؟! و چگونه می­توان با اقامه­ی نماز واقعی از بدی­ها دور شده و با خدای خود عاشقانه به گفتگو بنشینیم؟!   

نماز، بهترین نوع رابطه با خدای متعال است. نماز، محلّی است برای نمایش عصاره­ی شخصیتی و وجودی انسان. هر اندازه که از تعلقات دنیا دل کنده و با عالم معنویت ارتباط داشته باشیم، به همان نسبت در نمازمان هم حضور قلب بیشتری خواهیم داشت. در واقع نماز، جلسه­ی امتحانی است که میزان بندگی انسان را به نمایش می­گذارد. درست است که در جلسه­ی امتحان باید دقت لازم را به خرج داد، اما توجه به این نکته هم ضروری است که برای موفقیت در امتحان باید سرمایه­ی اصلی را از قبل آماده کرد. حقیقت نماز، برقراری ارتباط خاص با خدای رب العالمین است. آیا کسی که در رفتارهای روزمره­ی خود ارتباطی با خدای یکتا احساس نمی­کند؛ آیا کسی که تنها بر سر سجاده­ی نماز به یاد ارتباط با خدا می­افتد؛ آیا کسی که بیشتر عمر خود را در غفلت از یاد خدا به سر می­برد؛ می­تواند هنگام نماز ارتباطی ویژه با خدای خود برقرار ساخته و با تمام وجود، با او به راز و نیاز بپردازد؟! مسلماً چنین نیست.

اگر دوست داریم طعم شیرین نماز را در زندگی خود بچشیم و با آن انس بگیریم، باید در همه­ی شئون زندگی خود رضای خدای متعال را در نظر داشته باشیم، احکام الهی را بر دیده­ی تسلیم نهاده و از صراط مستقیم الهی خارج نشویم. باید «خود» و «خواسته­های نفسانی» خویشتن را کنار بگذاریم و نگاه­مان را به راه بندگی او بدوزیم. اگر چنین باشیم، خدای متعال هم فرشی از نور، فراراهمان می­گسترد تا راهنمای زندگی ما گشته و چراغی از معنویت در وجودمان روشن خواهد کرد. آنگاه در نماز و عبادت، جلوه­هایی زیبا از خود در وجودمان عیان خواهد کرد. تا جایی که نماز را «شیرین­ترین»، «لطیف­ترین» و «عاشقانه­ترین» عمل خواهیم دید. انشاء الله.             

 پیامبر اکرم (صلی­الله­علیه­وآله) می­فرماید: وقتی بنده­ای با همه­ی وجود برای نماز قیام کند، و قبلش هم متوجه خدای تعالی باشد، بعد از نماز مانند روزی خواهد شد که از مادر زاده شده است.[1]   

امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید: کسی که دو رکعت نماز بخواند و در آن نماز متوجه چیزی از امور دنیا نشود، خداوند گناهانش را می­آمرزد.[2]

امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید: وقتی بنده­ای برای نماز قیام کند، خداوند سه بار به او روی می­کند. اگر در هر سه بار از خداوند روی گرداند و به او توجه نکرد، خداوند از او روی گردان می­شود.[3]

پی نوشت ها: [1]  . وَ عَنِ النَّبِیِّ (صلی­الله­علیه­وآله) إِذَا قَامَ الْعَبْدُ إِلَى الصَّلَاةِ فَکَانَ هَوَاهُ وَ قَلْبُهُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى انْصَرَفَ کَیَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ. (مستدرک‏الوسائل، ج4، ص102)  [2]  . أَبَا عَبْدِ اللهِ (علیه­السلام) یَقُولُ مَنْ صَلَّى رَکْعَتَیْنِ یَعْلَمُ مَا یَقُولُ فِیهِمَا انْصَرَفَ وَ لَیْسَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللهِ ذَنْبٌ (الکافی، ج3، ص266) [3]  . عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه­السلام) قَالَ إِذَا قَامَ الْعَبْدُ إِلَى الصَّلاةِ أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَیْهِ بِوَجْهِهِ فَلَا یَزَالُ مُقْبِلا عَلَیْهِ حَتَّى یَلْتَفِتَ ثَلاثَ مَرَّاتٍ فَإِذَا الْتَفَتَ ثَلاثَ مَرَّاتٍ أَعْرَضَ عَنْهُ. (وسائل‏الشیعة، ج7، ص288)